Οστεοαρθρίτιδα
Η οστεοαρθρίτιδα είναι μια εκφυλιστική πάθηση των αρθρώσεων. 1στους 3 ενήλικες έχει οστεοαρθρίτιδα σε ηλικία 55 ετών. Αύξηση της φυσικής και ψυχολογικής λειτουργίας με τελικό σκοπό την καλύτερη ποιότητα ζωής του ασθενή είναι οι κύριοι στόχοι της φυσικοθεραπείας. Τα φυσιοθεραπευτικά μέσα οδηγούν στην αναλγησία, την αντιφλεγμονώδη δράση, την βελτίωση της κινητικότητας, στη μυϊκή ενδυνάμωση, στη βελτίωση της αερόβιας ικανότητας και της λειτουργικότητας. Η φυσικοθεραπεία είναι ζωτικής σημασία στην αρθρίτιδα, όχι μόνο για την μείωση των συμπτωμάτων αλλά και για την βελτίωση της ποιότητας ζωής του ασθενή.

Η φυσικοθεραπεία περιλαμβάνει:
• Τεχνική μαλακών μορίων ( μάλαξη)
• Ηλεκτροθεραπεία
• Αρθρική κινητοποίηση ( manual therapy)
• Taping
• Παγοθεραπεία
• Υδροθεραπεία
• Πρόγραμμα ασκήσεων βελτίωσης της δύναμης, της ελαστικότητας και της ισορροπίας
• Εκπαίδευση

Τελικός και βασικότερος στόχος είναι να φτάσει το άτομο στο μεγαλύτερο δυνατό λειτουργικό επίπεδο ώστε να πραγματοποιεί τις καθημερινές του δραστηριότητες με τον μικρότερο δυνατό περιορισμό.
Οι περισσότερες τυχαιοποιημένες, ελεγχόμενες μελέτες, συστηματικές ανασκοπήσεις και μετα-αναλύσεις σε ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα του ισχίου και του γόνατος έχουν δείξει ότι ο βελονισμός ανακουφίζει από τον πόνο περισσότερο από τον ψευδο-βελονισμό και εξίσου με άλλες θεραπευτικές παρεμβάσεις, όπως οι ασκήσεις (Kwon YD 2007; White A 2007; Selfe TK and Taylor AG; 2008; Manheimer E 2007; 2010; Choi TY, 2011].

Μηχανισμός δράσης

Ο βελονισμός πιστεύεται ότι διεγείρει το νευρικό σύστημα και απελευθερώνει νευροχημικά μόρια μεταφοράς (neurochemical messenger molecules). Οι συνεπακόλουθες βιοχημικές μεταβολές επηρεάζουν τους ομοιοστατικούς μηχανισμούς του σώματος, προάγοντας την φυσική και συναισθηματική ευεξία. Η διέγερση ορισμένων σημείων βελονισμού επηρεάζει περιοχές του εγκεφάλου οι οποίες μειώνουν την ευαισθησία στον πόνο και το στρες (Hui 2010).

O βελονισμός ανακουφίζει από τον πόνο και βελτιώνει την λειτουργικότητα με τους εξής τρόπους :
⇒ Διεγείρει τα νεύρα των μυών και άλλων ιστών, απελευθερώνοντας ενδορφίνες και άλλους νευροχυμικές ουσίες και τροποποιώντας την διαδικασία του πόνου στον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό (Pomeranz 1987; Han 2004; Zhao 2008; Cheng 2009; Ahsin S et al, 2009)
⇒ Καταστέλλει τον πόνο μέσω της τροποποιητικής δράσης των ενδογενών οπιοειδών (Uryu 2007; Ahsin S et al, 2009)
⇒ Ρυθμίζει τα γονίδια και τις οδούς τις σχετιζόμενες με τον μεταβολισμό (Tan 2010)
⇒ Αναστέλλει την δραστηριότητα των μεσολαβητών της φλεγμονής (IL-1, IL-6 και TNF-α) (Xu 2009; RT, Wu 2010);
⇒ Μειώνει την φλεγμονή και προάγει την απελευθέρωση των αγγειακών και ανοσοτροποποιητικών παραγόντων (Zijlstra 2003; Kavoussi 2007)
⇒ Αυξάνει την τοπική μικροκυκλοφορία (Komori 2009), βοηθώντας στην διάχυση του οιδήματος