Οι διάφορες στατιστικές που γίνονται κατά καιρούς δείχνουν την εμφάνιση αυχεναλγίας στο 60-75% του γενικού πληθυσμού. Όμως δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει παραπονεθεί, έστω μια φορά, για ένα «πιάσιμο» ή ένα «σφίξιμο» στον αυχένα του.

Η ανατομική πολυπλοκότητα και η σχέση της περιοχής με ζωτικά συστήματα για τον οργανισμό κάνει την αποκατάσταση πιο ειδική. Αν προσπαθήσουμε να δώσουμε έναν πιο σαφή ορισμό του αυχενικού συνδρόμου, θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως ένα σύνολο συμπτωμάτων των οποίων η αιτιολογία εδράζεται στην ινίο-αυχενό-ωμική περιοχή κυρίως, αλλά μπορεί να προέρχεται και από άλλες περιοχές του σώματος, όπως ο θώρακας ή η υπόλοιπη σπονδυλική στήλη ή και τα κάτω άκρα.

Το αυχενικό σύνδρομο μπορεί να εκδηλωθεί με ένα από τα ακόλουθα συμπτώματα:

• Πόνο (ινιακό, αυχενικό, ραχιαίο, ωμικό και συχνά πρόσθιο θωρακικό)
• Μυϊκό σπασμό
• Ύπαρξη επώδυνων σημείων (Trigger Points)
• Κεφαλαλγία
• Οπτικές ή ακουστικές διαταραχές
• Αιμωδίες στα άνω άκρα ή/και περιφερικά άλγη
• Περιορισμό της κινητικότητας
• Ζάλη ίλιγγο ή/και ναυτία και εμετό
• Διαταραχές της ψυχοσύνθεσης ή/και της συμπεριφοράς (άγχος, κατάθλιψη, αντικοινωνικότητα κ.α.)
• Πόνος στον τράχηλο, δυσκαταποσία κ.α..

Έτσι ο ρόλος της φυσικοθεραπείας έγκειται όχι μόνο στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων αλλά και στη διαχείριση ολόκληρου του συνδρόμου με πολλούς τρόπους (φυσικά μέσα, κινησιοθεραπεία, βιοιατρικός βελονισμός, τεχνικές χαλάρωσης, cognitive physiotherapy κ.α.)