Η άθληση στην καθημερινή ζωή είτε σε ερασιτεχνικό (γυμναστήριο, 5Χ5 κτλ), είτε σε επαγγελματικό επίπεδο έχει οδηγήσει σε αύξηση των κακώσεων του γόνατος σε όλες τις ηλικίες.

Τα είδη των κακώσεων ποικίλουν σημαντικά από απλές διατάσεις συνδέσμων, θλάσεις των μυών πέριξ της άρθρωσης μέχρι και σε σοβαρές σύνθετες ρήξεις συνδέσμων και εκτεταμένες ενδαρθρικές βλάβες.

Οι περισσότερες από τις βλάβες αυτές, ιδίως η συνδεσμικές και ενδαρθρικές, αν δεν αντιμετωπιστούν έγκαιρα και σωστά μπορούν να οδηγήσουν σε συνεχόμενα προβλήματα στην άρθρωση του γόνατος και όχι μόνο, όπου στην καλύτερη περίπτωση οδηγεί σε επαναπροσδιορισμό και αλλαγή των επαγγελματικών και αθλητικών δραστηριοτήτων του ασθενή και τελικά σε πρώιμη δευτεροπαθή οστεοαρθρίτιδα και μόνιμη δυσλειτουργία του γόνατος.

Ακολουθεί ένα εξατομικευμένο πρόγραμμα αποκατάστασης (φυσιοθεραπείας) που έχει ως στόχο την πλήρη επαναφορά του εύρους κίνησης και την ενδυνάμωση όλων των γύρω μυϊκών ομάδων, ώστε να μειωθούν οι πιθανότητες υποτροπής. Οι κακώσεις στο γόνατο ακολουθούν πρόγραμμα αποκατάστασης είτε στην περίπτωση της συντηρητικής αγωγής είτε στην περίπτωση της μετεγχειριτικής.

Γι' αυτό τον λόγο το σπουδαιότερο κομμάτι του προγράμματος αποκατάστασης στοχεύει στην βελτίωση της ιδιοδεκτικότητας (ιδιοδεκτικότητα (proprioception) λέγεται η αίσθηση την οποία <στέλνει> προς τον εγκέφαλο η κάθε άρθρωση - γνωρίζουμε, π.χ., όταν καθόμαστε στο τραπέζι πόσο λυγισμένο είναι το γόνατο μας ενώ δεν το βλέπουμε).

Η υπόθεση είναι ότι η έμφαση σε ιδιοδεκτικές ασκήσεις μετά από ρήξη του πρόσθιου χιαστού μπορεί σε κάποιο ποσοστό να μειώσει τα επεισόδια αστάθειας διατηρώντας πιο <ξάγρυπνη> την άρθρωση. Τα προγράμματα αυτά έχουν χρησιμοποιηθεί επίσης και προληπτικά σε αθλητικές ομάδες (prevention programs) με σκοπό την μείωση των ρήξεων του ΠΧΣ - με ανάμεικτα ωστόσο αποτελέσματα.